Pananaw, Misyon at Alintuntunin ng AFCC (Roma, Italia)

PANANAW, MISYON AT ALITUNTUNIN NG AFCC (Roma, Italia)

AFCC

PANANAW AT MISYON

Ang The Apostles Filipino Catholic Community ay isang komunidad ng mga Pilipino sa Roma

na umaasa sa biyaya ng Diyos upang mapanatili at mapagyaman ang mga pagpapahalagang Katolikong Pilipino. Naghahangad ito na maitaguyod at mapalago ang pananampalatayang katoliko, mabigyan ng matibay na pundasyon ang pag-asa sa Diyos at mapalaganap ang pag-ibig sa Diyos, sa kapwa at sa komunidad, sa pamamagitan ng:

Pagiging makatarungan at matapat na pagtupad ng mga gawaing pang araw-araw at magalang na pakikitungo sa lahat ng tao (Justice);

Matalino at bukas palad na paggamit ng mga biyayang tinanggap mula sa Diyos at sa tao (Prudence);

Pagiging mahinahon sa pagharap at paglutas ng mga suliranin sa sarili, sa komunidad, sa tahanan at mga pinagtratrabahuhan (Temperance);

Masigasig na pagpapayabong sa pananampalataya sa loob ng komunidad at lakas ng loob sa pagpapahayag nito sa lipunang ginagalawan (Fortitude) ;

Higit sa lahat, ang mataimtim na pagdiriwang ng Banal na Eukaristiya bilang sentro at bukal ng buhay kristiyano-katoliko.

ANG MGA ALITUNTUNING GABAY

I. Opisyal na Pangalan at Pahatirang Sulat

Art. 1 §1 Ang komunidad ay may opisyal na pangalan na: The Apostles Filipino Catholic Community (AFCC).

§2 Ito ay may pahatirang sulat sa: Parrocchia di San Damaso, Largo San Vincenso de Paoli, Monteverde, 00152 Roma, Italia.

II. Mga Kasapi ng Komunidad

Art. 2 §1 Ang komunidad ay binubuo ng mga Pilipinong kasapi na nakikiisa sa kanyang pananaw at misyon.

§2 Ang mga nasa opisyal na talaan ng mga miyembro ng bawat grupo o organisasyon ay kabilang sa mga kasapi ng komunidad.

§3 Ang mga taong dumadalo lamang sa pagdiriwang ng Banal na Misa tuwing Linggo ay maaaring magpatala upang mapabilang sa mga kasapi ng komunidad.

§4 Ang pagpapatala ay gagawin tuwing Enero at Pebrero sa taon ng botohan.

III. Ang Balangkas ng Pamunuan

1. Ang Spiritual Adviser (SA)

Art. 3 Ang Spiritual Adviser ay isang pari na padala ng Chaplain ng Sentro Pilipino. Pangunahin niyang tungkulin ang itaguyod ang pagkakaisa at pananampalataya ng komunidad.

Art. 4 Tungkulin ng Spiritual Adviser ang dumalo sa mga pagpupulong at gabayan ang mga kasapi.

Art. 5 §1 Ang Spiritual Adviser ay may kalayaang magmungkahi ng kanyang kahalili. Dapat niya itong opisyal na ipabatid sa Sentro Pilipino tatlong buwan bago siya umalis.

§2 Ang iminungkahing kahalili ay kinakailangang personal na maipakilala sa Chaplain ng Sentro Pilipino at sa komunidad bago umalis ang Spiritual Adviser.

2. Ang Coordinator

Art. 6 Ang Coordinator ang siyang kinatawan ng komunidad. Siya ang may pananagutan sa pakikipag-ugnayan sa Sentro Pilipino, Collegio Filippino at sa mga Embahada ng Pilipinas sa Italya at Vaticano, pati na rin sa parokya, patungkol sa komunidad.

Art. 7 Tungkulin niya ang subaybayan at gabayan ang maayos na pagpapatupad ng mga proyekto ng komunidad. Dapat rin niyang pangunahan ang pagpapatupad ng mga layunin at alituntunin ng komunidad.

Art. 8 Siya rin ang mamumuno sa buwanang pagpupulong ng mga tagapaglingkod ng komunidad. Kung kinakailangan, karapatan din niya ang magpatawag ng mga panandaliang (urgent) pagpupulong para sa mga bagay na nangangailangan ng madaliang desisyon o pansin.

3. Ang Assistant Coordinator

Art. 9 Ang Assistant Coordinator ay may mahalagang katayuan bilang kaagapay ng Coordinator sa kanyang mga gawain. Siya ang kahalili ng Coordinator kung hindi nito magagampanan ang kanyang mga tungkulin, o maging kinatawan man ng komunidad sa iba pang pagtitipon.

Art. 10 Dapat niyang ipabatid sa Coordinator ang mga opisyal na bagay na kanyang ginampanan sa loob ng panahon na wala ito.

4. Ang Kalihim (Secretary)

Art. 11 Ang Kalihim ang laging dapat kasama ng Coordinator sa bawat pagpupulong sa komunidad. Gawain niya ang maitala ang mga usapin sa bawat opisyal na pulong ng pamunuan at ang iba pang mahahalagang kaganapan sa komunidad.

Art. 12 Tungkulin ng Kalihim na ingatan ang kopya ng mga dokumento ng komunidad:

a. mga opisyal na sulat mula at para sa komunidad

b. mga kopya ng inbentaryo bawat taon

c. mga talaan ng buwanang pagpupulong at iba pang pagpupulong

Art. 13 Tungkulin niya na maipasa sa susunod na manunungkulan ang lahat ng mga opisyal na dokumentong ito.

5. Ang Ingat-Yaman (Treasurer)

Art. 14 Pangunahing tungkulin ng Ingat-Yaman ang pangalagaan ang pananalapi ng komunidad. Tungkulin niya ang maitala ang pagtanggap at paglabas ng pera ayon sa pangangailangan ng komunidad.

Art. 15 Mainam na ang lahat ng pagtanggap at paglabas sa pananalapi ay mayroon patunay na resibo o sulat ng pagtanggap upang maging malinaw at madali rin para sa Taga-suri.

Art. 16 Siya ay inaasahang magbigay ng kopya ng buwanang ulat sa pananalapi ng komunidad tuwing buwanang pagpupulong ng Pamunuan.

Art. 17 Ang pananalapi ng komunidad ay dapat nakalagak sa isang bangko sa ilalim ng mga pangalan ng kasalukuyang Coordinator at Ingat-Yaman.

6. Ang Taga-Suri (Auditor)

Art. 18 Ang Taga-suri ang siyang kumakatawan para sa komunidad bilang patunay patungkol sa pananalapi.

Art. 19 Tungkulin niya na suriin ang ulat ng Ingat-Yaman ng komunidad tuwing ika-anim na buwan, pati na rin ang pananalapi ng bawat komisyon o lupon tuwing matapos ang isang proyekto, o kung kinakailangan.

Art. 20 Dapat ring mabigyan ng kopya o maisulit sa Kalihim ng komunidad ang mga ginawang pagsusuri.

IV. Ang Mga Komisyon At Ang Kanilang Mga Gampanin

1. Komisyon ng Liturhiya

Art.21 Ang Komisyon ng Liturhiya ay binubuo ng: Puno, Kalihim at Puno ng mga sumusunod na mga Ministry: Music, Altar Servers, Lectors at Commentators at ng mga kinatawan ng EuroBoys at ng Lupon ng Kabataan.

Art. 22 Ang Komisyon ng Liturhiya ang siyang dapat mangunguna at mangangalaga sa lahat ng liturhikong gawain ng komunidad. Kasama sa mga ito ay ang pamunuan ang mga regular na debosyon tulad ng Santo Rosaryo, at iba pa. Dagdag dito ang pakikipag-ugnayan nila sa mga tao na nais magpapabendisyon ng bahay at iba pa.

Art. 23 Para sa Banal na Misa, tungkulin nito ang makipag-ugnayan sa parokya at sa mga pari, at gabayan ang mga lectors, commentators, altar servers at choir.

Art.24 Tungkulin nito na panatilihin ang kaayusan at kalinisan ng simbahan.

2. Komisyon ng Education at Christian Formation

Art.25 Ang Komisyon ng Education at Christian Formation ay binubuo ng: Puno, Kalihim at Puno ng mga Ministry ng Katesismo at Adult Education at ng Kalinangan at Sining.

Art.26 §1 Ang Komisyon ng Education at Christian Formation ang siyang dapat bubuo at mangangasiwa sa mga programa na nauukol sa pagpapaunlad ng kaalaman sa buhay pananampalataya, buhay sakramento at buhay komunidad ng mga kasapi.

§2 Sa buhay pananampalataya ito ang magdaraos at mangangasiwa sa pagkakaroon ng mga banal na pagsasanay (recollection/ retreat) sa komunidad, lalo na sa natatanging panahon at araw (adbyento, kuwaresma, at paskwa). Ang pagkakaroon ng pagbabahaginan sa Salita ng Diyos ay una rin sa mga tungkulin nito.

§3 Sa buhay sakramento, ito ang nangangasiwa sa pagbibigay ng katesismo patungkol sa mga sakramento.

§4 Sa buhay komunidad, pangangasiwaan nito ang pagkakaroon ng leadership training o seminars para sa mga pamilya at kabataan.

2.1. Ministry ng Kalinangan at Sining

Art. 27 §1 Ang Ministry ng Kalinangan at Sining ang siyang mangunguna sa paghahanda at pagpaplano sa lahat ng mga programa at pagdiriwang ng komunidad, tulad ng mga sumusunod: anibersaryo ng komunidad; Collegio Filipino Day; anibersaryo ng Sentro Pilipino; Philippine Independence Day at iba pang mga programa ng komunidad.

§2 Tungkulin nito ang makipag-ugnayan sa lahat ng mga magtatanghal, kikilos at gaganap sa bawat pagdiriwang.

§3 Ito rin ang mamamahala sa pagpaplano at pagsasagawa ng mga pagbisita ng komunidad sa mga tampok na lugar, tulad ng isang ‘pilgrimage,’ o isang ‘outing’.

3. Komisyon ng Social Service

Art. 28 Komisyon ng Social Service ay binabalangkas na katulad ng Kooperatiba.

Art. 29 Ang Komisyon ng Social Service ang dapat maging daan sa pagtulong at pagtugon sa mga pangangailangan ng mga kasapi ng komunidad sa usaping materyal at pinansyal.

Art.30 Napapaloob sa komisyong ito ang kooperatiba ng komunidad, na maituturing na isang credit cooperative na may layuning makatulong sa mga sumusunod:

a. sa bawat kasapi ng komunidad sa pangangailangang pinansyal.

b. sa mga kagyat na pangangailangan ng komunidad.

c. ikinalulugod ng komunidad ang pagtugon sa mga tinatawag na “charitable works”, sa pamamagitan ng labas na pakikipag- ugnay (Linkages/Channeling/Collaboration).

Art. 31 Ilan sa mga konkretong gawain ng komisyon ay ang pangunahan ang ikalawang kolekta sa Misa para sa abuloy sa namatayan, o paghingi ng mga bolontaryong donasyon para sa mga nasalanta ng kalamidad at iba pang mga nangangailangan ng tulong.

Art. 32 Ito rin ay dapat makipag-uganayan sa mga kasaping naghahanap ng trabaho at sa mga Italyanong nangangailangan ng magtatrabaho.

4. Komisyon ng Temporalities

Art. 33 Ang Komisyon ng Temporalities ay siyang katuwang sa pangangalaga, pagpapanukala, pangangasiwa at siyang mangunguna sa pagkilos sa programang pangkomunidad.

Art. 34 Ang balangkas ng komisyon ay: Puno, Kalihim at mga lider ng Ushers atUsherettes at ng Food Committee.

Art. 35 Pangunahing tungkulin ng komisyon na pangalagaan at pangasiwaan ang mga kagamitan at ari-arian ng komunidad at gayun din ang pagpapanatili ng kaayusan sa Oratorio.

Art. 36 Tagapagsubaybay sa pamimili ng mga gamit para sa komunidad at tagasulit sa mga kalagayan ng mga ito.

Art. 37 Ito ang magpapasimuno at magpapatupad ng mga plano at proyekto ng komunidad.

Art. 38 Pangungunahan ang pangangalap at paglilikom ng pondo para sa pangangailangang pinansiyal para sa mga plano at proyekto ng komunidad.

5. Komisyon ng Family and Life

Art. 39 Ang komisyon ay binubuo ng Puno, Kalihim at mga piling mag-asawa na inatasang tagapagtaguyod ng pamilya at buhay sa komunidad.

Art. 40 Tungkulin ng komisyon na pangunahan ang pagbubuo, pagpaplano at pagsasagawa ng programa tungkol sa pangangalaga at pagpapaunlad ng pamilya at buhay sa komunidad.

Art. 41 Pangasiwaan ang mga programa tungkol sa pagpapalago at pagpapanibago ng mga pamilya ayon sa diwa ng pamilyang kristiyano.

Art. 42 Magbigay gabay sa mga magulang sa kanilang angkop na responsibilidad sa pamilya sa gitna ng krisis at pag-aalinlangan.

Art. 43 Ihanda ang mga kasapi ng komunidad na nagbabalak tumanggap ng Sakramento ng Kasal.

6. Ang Lupon ng Kabataan

Art. 44 Ang Lupon ay magkakaroon ng sariling balangkas ng pamunuan batay sa pamunuan ng komunidad ayon sa diwa ng pagsisilbi at pag-uugnayan.

Art 45 Pangunahing tungkulin nito ang pagpaplano, pagbubuo at pagpapatupad ng mga programang pang-kabataan sa komunidad.

Art.46 Pangunahing naisin nito ang gumabay sa mga kabataan sa paglago sa kanilang kalinangan at kaalaman sa Pananampalatayang Katoliko Kristiyano.

Art. 47 Layunin din nito na mabuo at mahikayat ang mga kabataan sa pakikilahok sa mga gawaing pangloob at panlabas ng komunidad:

a. pagdalo sa mga seminars, spiritual formation at recollection;

b. makiisa at tumulong sa mga gawain ng Lupon ng Sports and Recreation.

Art. 48 Ito ay dapat maging daan din upang maiparating ang mga opinyon, panukala at mungkahi ng mga kabataan sa pamunuan ng komunidad.

7. Ang EuroBoys

Art. 49 Ang EuroBoys ay ang natatanging kinatawan ng mga kalalakihan sa komunidad. Ito ay may sariling balangkas ng pamunuan na nakikiisa at nakikipag-ugnayan sa pamunuan ng komunidad ayon sa diwa ng pagsisilbi at pagkakaisa.

Art. 50 Layunin nito na maging daan ng maigting na pakikiisa at partisipasyon sa mga layunin at gawain ng komunidad para sa mga kalalakihan.

Art. 51 Ito ang katuwang ng komunidad sa mga pagdiriwang at gawain upang maging mga marshalls at magbigay tulong patungkol sa ‘physical arrangements’.

7.1. Lupon ng Sports & Recreation

Art. 52 Ang lupong ito ang siyang mangunguna at susubaybay sa mga programa ng komunidad patungkol sa larangan ng palakasan.

V. Ang Pagpupulong Ng Pamunuan

Art. 53 Ang Buwanang Pulong ay tuwing ikatlong linggo ng buwan maliban lamang kung ito ay hindi naaayon sa mga pagkakataon. Dito pag-uusapan ang mga bagay patungkol sa mga gawain sa darating na buwan.

Art. 54 Ang Urgent na Pulong ay patungkol sa mga mahahalagang bagay na nangangailangan ng maagap na kasagutan at hindi na makakapaghintay ng regular na pagtitipon. Ang mga napagpasyahan ay dapat lamang na ipaalam ng coordinator at ng kalihim sa lahat ng kasapi ng pamunuan sa pamamagitan ng isang nakasulat na tala ng pagpupulong.

Art. 55 Kung kinakailangan, ang coordinator ay may karapatang tumawag ng pulong kahit anong araw ng buwan.

Art. 56 Sa anumang pagpupulong, ang agenda o paksa ng pagpupulong ay inihahanda ng coordinator, at ito ay ipamimigay ng kalihim bago magpulong upang mapag-aralan.

Art. 57 Ang sinumang may nais na mapag-usapang paksa na wala sa agenda ay pinahihintulutan ng namumuno sa bahaging ‘dagdag paksa’ o other matters bago pa magsimula ang pulong.

Art. 58 Ang pagdalo at pagsisimula sa tamang oras ay napakahalaga. Ang mga lumiban o nahuli ay dapat na magpaliwang sa coordinator o sa kalihim bago dumating ang susunod na pulong. Ang pagliban o pagkahuli sa tatlong sunod-sunod na pulong nang walang mabigat na dahilan ay nangangailangan ng pagpapaalala ng pamunuan. Malaya ang spiritual adviser at ang pamunuan na maglapat ng nararapat na disiplina.

Art. 59 Ang presensya ng Spiritual Adviser (o isa sa kanyang mga kasama), ay hinihikayat at mainam. Sa mga pagkakataong hindi siya makakadalo, itutuloy pa rin ang pagpupulong.

Art. 60 Ang Daloy at Kaayusan sa Pulong ay dapat panatilihin ng pamunuan. Lahat ng kasama sa pulong ay dapat na makinig ng mabuti, makilahok sa mga usapin at pagpapasya. Tungkulin ng pamunuan na patahimikin ang maiingay o magugulo.

Art. 61 Ang daloy ng karaniwang pulong ay:

1. Pagpapatala ng mga Dumalo / Attendance – ito ay maaaring gawin habang naghihintay ng oras ng simula ng pulong

2. Panimulang Panalangin – pamumunuan ng pari o isa sa mga kasapi ng Pamunuan; laman nito ang paghingi ng gabay at liwanag mula sa Espirito Santo para sa pulong

3. Pagbasa ng Tala ng Pulong – ito ay patungkol sa nakaraang pagpupulong; kasama dito ang pagtutuwid sa mga detalye ng tala; ilalapat ng Coordinator at Kalihim ang kanilang lagda.

4. Paksang Mula sa Tala ng Nakaraang Pulong - ito ay patungkol sa mga paksang nangangailangan ng pagbabalik-tanaw at ng pagbibigay pansin sa pagpapatupad ng napagkaisahang hakbang.

5. Ulat mula sa Ingat-Yaman

6. Ulat mula sa bawat Komisyon – kasama dito ang pagsusuri o evaluation sa mga katatapos na gawain

7. Pagtalakay ng Agenda o mga paksa ng pulong – manatili sa mga dapat lamang na usapin upang hindi lumagpas sa takdang oras ng pagpupulong na isa’t kalahating oras lamang

8. Pagtalakay sa Other Matters o mga dagdag paksa

9. Huling Panalangin – pasasalamat at paghingi ng patuloy na lakas para sa mga balakin

Art. 62 Ang sinumang nais magsalita, magtanong, maghain ng mungkahi, sumalungat, atbp. ay dapat munang humingi ng pahintulot sa namumuno ng pulong sa pamamagitan ng pagtataas ng kanyang kamay. Ang hindi binigyan ng pahintulot ay hindi dapat sumabad o sumingit.

Art. 63 Ang bawat mungkahi ay dapat pangalawahan bago ito pormal na pagbotohan ng pamunuan kung mayroong sumasalungat. Uulitin ng namumuno ang mga mungkahi upang maging malinaw sa lahat.

Art. 64 Sa mga desisyon ng pamunuan patungkol sa mga mungkahi, ang pagsang-ayon at hindi ay gagawin sa pamamagitan ng pagtataas ng kamay. Ngunit kung maselan ang usaping ito ay dadaanin sa secret balloting. Bibilangin ang magkabilang panig. Itatala ng Kalihim ang bilang at ihahayag ng namumuno ang desisyon. Ang lahat ng opisyal (Puno at mga Halip) ay may karapatang bumoto.

Art. 65 Ang Quorum - na siyang tumutukoy sa kinakailangang bilang upang maging opisyal ang isang pulong at mga desisyon nito - sa lahat ng pagpupulong ay simple majority (one half plus one); maliban sa urgent na pulong.

Art. 66 Sa mga Pulong na Pangkalahatan o Pulong ng Pamunuan, kinakailangang higit sa kalahati sa mga may karapatang bumoto ang naroon upang magkabisa ang bawat desisyon matapos na mapag-usapan.

Art. 67 Sa mga urgent meetings, sapat na ang higit sa kalahati ng mga dumalo upang magkabisa ang napagkasunduan.

Art. 68 Sa anumang botohan, kung mayroong patas na resulta ay uulitin ang botohan. Kung kinakailangan, maaari pang magbigay ng isa pang maikling paliwanag ukol sa paksa ng namumuno. Ito ay dapat gawin bago ulitin ang botohan.

VI. Ang Panunungkulan

Art. 69 Ang panahon ng panunungkulan ng bawat opisyal ng komunidad ay dalawang (2) taon lamang. Sa pagtatapos ng kanilang termino, ang lahat ng opisyal ng pamunuan ay maaaring mahalal muli.

Art. 70 §1 Ang coordinator ay maaaring manungkulan ng dalawang magkasunod na panahon ng panunungkulan. Siya ay puwede muling mahalal pagkatapos ng isang panahon ng panunungkulan.

§2 Sa pagtatapos ng kanyang panunungkulan, ang coordinator ay inaasahang magsisilbing tagapayo ng pamunuan. Ngunit puwede rin siyang mahalal sa ibang posisyon ng paglilingkod sa komunidad pagkatapos ng isang panahon ng panunungkulan.

§3 Ang mga opisyal maliban sa coordinator ay hindi na puwedeng mahalal sa kanilang dating posisyon pagkatapos ng dalawang magkasunod na panahon ng panunungkulan. Sila ay puwede muling mahalal sa kanilang mga dating posisyon pagkatapos ng isang panahon ng panunungkulan.

Art. 71 Ang isang coordinator na pinagbitiw ay hindi na muling maaaring mahalal. Ngunit kung siya ang kusang nagbitiw, siya ay puwede muling mahalal ayon sa pag-aaral at pagpapasya ng pamunuan.

Art. 72 §1 Ang isang opisyal ng pamunuan na nagbitiw at nais muling mahalal ay daraan sa pag-aaral at pagsang-ayon ng pamunuan.

§2 Ang isang opisyal ng pamunuan na pinagbitiw ay hindi na puwedeng muling mahalal.

VII. Ang Paghalal Sa Pamunuan

Art. 73 Ang pagboto ng Pamunuan ng Komunidad at ang kanilang mga Halip ay tungkulin at karapatan lamang ng mga aktibo at nakatalang miyembro ng komunidad. Tungkulin ng bawat kasapi ang pumili ng pamunuan na tapat sa kanilang gampanin, maka-Diyos, maka-tao at maka-bayan sa pakikipag-ugnayan sa lahat.

Art. 74 Ang Paraan ng Paghalal sa Pamunuan ay ang mga sumusunod :

§1 Ang nominasyon at halalan ay gaganapin sa buwan ng Nobyembre.

§2 Ang pagmumungkahi o nominasyon kung sino ang pagbobotohan ay magmumula sa Pamunuan at kanilang mga Halip. Ito ay isasagawa sa ikatlong linggo ng Nobyembre.

§3 Ang paghahayag ng nominasyon ay gaganapin bago magsimula ang Banal na Misa sa araw ng botohan. Ang nominasyon sa bawat posisyon ay dalawa lamang. Kung sino ang makakakuha ng mas mataas na bilang ng boto, siya ang hihirangin sa nasabing puwesto. Ang mas mababa naman ang siyang magsisilbing halip.

§4 Ang mga imumungkahi para sa puwesto ng Coordinator ay dapat manggagaling sa mga kasalukuyang miyembro ng pamunuan o mga dating opisyal na. Sa ibang posisyon naman ay mga kasalukyan o mga naging opsiyal na ng komunidad o kahit sinong aktibong miyembro na handa at taos-pusong maglilingkod sa kapakanan ng komunidad.

§5 Ang halalan ay gaganapin sa ika-apat na linggo ng Nobyembre. Sa araw ng botohan, ang mga naatasang tumulong ay ipapamigay ang balota sa mga aktibo at nakatalang miyembro ng komunidad pagpasok sa simbahan bago pa magsimula ang Banal na Misa. Sa yugto ng paghahandog ng mga alay, ang lahat na nakatanggap ng balota at isinagawa ang pagboto ay paparoon sa dambana upang ihulog sa kahon na nakalaan para dito.

§6 Ang mga boto ay bibilangin sa oratorio pagkatapos ng Banal na Misa. Ito ay pangungunahan ng COMELEC na binubuo ng Spiritual Adviser at kanyang mga kasama.

§7 Sa pagkakataong may patas ang bilang ng boto, ang naging aktibo ng paglilingkod sa komunidad ng mas matagal ang siyang hihirangin sa nasabing pwesto.

§8 Sa mga pagkakataong may nagbitiw o pinagbitiw o nabakanteng posisyon sa pamunuan sa loob ng taon, ito’y pagpapasyahan ng pamunuan kung magkakaroon ng halalan o mag-aappoint sa nabakanteng posisyon; ngunit kung ito’y kalahating taon na lamang ang natitira ay hihintayin na lang ang susunod na botohan.

Art. 75 §1 Ang panunumpa ng mga bagong halal na opisyal ng pamunuan ay gaganapin sa Christmas Party ng komunidad.

§2 Sa mga pagkakataong may nagbitiw o pinagbitiw, o nabakanteng posisyon sa pamunuan sa loob ng taon at mayroong bagong naipalit, ang panunumpa ay gagawin sa pinakamalapit na linggo.

Art. 76 Inaasahan na ang mga papalitan at bagong halal ay makikipag-ugnayan sa isa’t-isa para sa isang maayos na pagpapasa o turn-over. Ang turn-over ay gaganapin sa huling linggo ng Disyembre.

Art. 77 Ang mga bagong halal na opisyal ng pamunuan ay pormal na pasisimulan ang kanilang pagsisilbi at panunungkulan sa komunidad sa unang linggo ng bagong taon pagkatapos ng halalan.

VIII. Ang Pagpuna Sa Pamunuan

Art. 78 Ang pagpuna at pagtutuwid sa pamunuan ay pangungunahan palagi ng isang babala o warning na naaayon sa pagkakamali. Ang pagpuna ay maaring manggagaling sa spiritual adviser.

Art. 79 Ang sinumang opisyal na napatunayang nagpabaya sa tungkulin, gumagawa ng immoralidad, krimen, nagdispalko ng salapi ng samahan o lumikha ng malubhang gulo sa komunidad ay maaaring tanggalin sa posisyon matapos ang makatarungan at maka-Diyos na pagsusuri ng pamunuan at spiritual adviser.

Art. 80 Ang pamunuan ay magtatalaga rin kaagad ng kanyang kapalit matapos ang maikling konsultasyon. Ang napiling kapalit ay manunumpa sa pinakamalapit na araw ng linggo upang magampanan ang kanyang posisyon.

Art. 81 Bilang Kristiyanong komunidad ang pagtatama at pagpapaalala sa mga nagkamali ang dapat unang umiral. Para sa mga kasapi, ang pamunuan ang dapat na maglapat ng kaukulang disiplina sa sinumang napatunayang lumabag sa mga patakaran, adhikain, pananaw, at layunin ng komunidad. Dapat ding pagsumikapan ng komunidad ang pagsubaybay sa mga nadisiplinang kasapi upang mapanatiling nasa matuwid na landas.

IX. Ang Pananalapi At Pag-aari Ng Komunidad

Art. 82 Ang pondo ng komunidad ay pangangalagaan ng ingat-yaman, sa gabay ng coordinator. Hinihikayat na ito ay ilagak sa isang bangko o seguridad, sa ilalim ng pangalan ng kasalukuyang coordinator at ingat-yaman. Ito ay regular na isusulit sa pulong ng pamunuan.

Art. 83 Ang kolekta sa Misa at donasyon mula sa mga sakramento ay nauukol unang-una para sa mga pangangailangang buhay espiritwal ng komunidad at iba pang mahahalagang pangangailangan nito.

Art. 84 Sa mga panahong kulang ang pondo para sa isang gawain ng komunidad, ang pamunuan ay maaaring:

a. humingi ng donasyon o tulong mula sa mga miyembro o sa mga kasaping samahan na mayroong mas malawak na kakayahang pinansyal, tulad ng Sports, Cooperative, EuroBoys, Youth, atbp.

b. magkaroon ng isang ‘fund raising activity’ (raffle, concert, atbp.), o maglabas ng mga ‘solicitation letters’ na naaayon sa patakaran ng komunidad at parokya.

Art. 85 Ang lahat ng transaksyong pinansyal ng komunidad ay nararapat na bigyan ng mga angkop na patibay ng mga gumamit o gumasta nito (resibo, acknowledgement receipt, atbp.).

Art. 86 Ang bawat gawain at proyekto na pinagkakitaan o pinagkagastusan ng pondo ng komunidad ay dapat na maisulit ng ingat-yaman sa pamunuan at sa komunidad sa lalong madaling panahon (mainam kung sa loob ng isang buwan), patungkol sa mga nagastos at kinita ng proyekto.

Art. 87 Layunin din ng komunidad na sa pamamagitan ng kanyang mga pondo ay makapag-abot ng tulong sa mga nangangailangan.

Art. 88 Ang Paglikom ng Pondo o paghingi ng donasyon mula sa mga kasapi at sa labas para sa isang gawain ng komisyon o lupon o kasaping samahan ay dapat na ihingi muna ng pahintulot sa pamunuan. Ang perang malilikom sa bawat fund raising ay dapat na isulit agad sa ingat-yaman ng hindi lalampas ng isang buwan matapos ang paglilikom. Dapat naman itong iulat ng ingat-yaman sa pamunuan.

Art. 89 Ang paglalabas ng anumang halaga mula sa pondo ay dapat may pahintulot ng coordinator kasama ng ingat-yaman o auditor.

Art. 90 Ang pangkaraniwang pangangailangan ng komunidad na hindi hihigit sa 100 Euro ay maaaring pagpasyahan kahit ng coordinator kasama ng ingat-yaman o auditor. Samantala, ang mga panganga-ilangang higit sa 100 Euro ay dapat na sang-ayunan ng pamunuan.

Art. 91 Sa panahong ang komunidad ay mawala o maitigil na, ang mga ari-arian at pondo nito ay hahatiin ayon sa kanyang layunin at sa nakasaad dito:

§1 Ang lahat ng materyal na kagamitan nito ay ibibigay sa Sentro Pilipino sa pangangalaga ng kasalukuyang Chaplain para sa mga Filipino.

§2 Ang anumang pondo naman ay mapupunta bilang donasyon para sa napiling Charitable Works.

X. Ang Planong Pastoral

Art.92 Ang Planong Pastoral ay isang talaan ng mga programa at gawain ng buong komunidad sa loob ng isang taon. Laman nito ang buwanang gawain ng bawat lupon upang hindi magkaroon ng pagdodoble o ‘conflict’ sa mga layunin. Ito ay paplanuhin at pagsasang-ayunan ng pamunuan, sa gabay ng spiritual adviser. Ito ay kanilang gagawin taon-taon.

Art. 93 Mga hakbang:

§1 Pagbabalik Tanaw – Ito ay isang pag-aaral sa mga pangyayari at kinahinatnan ng nakaraang Planong Pastoral; mga nagawang mabuti at naging pagkukulang ng pamunuan, mga naging kalakasan at kahinaan, mga bagong kondisyon ng komunidad.

§2 Pagbubuo ng Planong Pastoral – Mula sa mga nalaman sa pagbabalik tanaw ay bubuo ang pamunuan ng mga programa upang matugunan ang mga pangangailangan ng komunidad sa pamamagitan ng pagtatala at pagpapatupad ng mga programang tutugon dito.

§3 Pagpapahayag ng Planong Pastoral - Dapat na matapos ang Planong Pastoral sa buwan ng Enero at maipahayag sa komunidad sa unang Linggo ng Pebrero. Lahat na kasapi ng komunidad ay dapat na maki-ayon at makiisa sa pagpapatupad ng Planong Pastoral.

Art. 94 Ang mga partikular na gawain at programa ng bawat komisyon ay dapat na naaayon sa Planong Pastoral ng taon at hindi sasalungat dito.

Art. 95 Sa mga pagkakataong may mga programa o gawain na wala sa Planong Pastoral ng taon, ang pamunuan ay dapat na magpulong muna bago ito ipatupad.

XI. Ang Paggamit Ng Oratorio

Art. 96 Mga gabay sa paggamit ng oratorio:

1. Panatilihin ang kaayusan at kalinisan. Pananagutan ng mga gagamit na panatilihin ang kalinisan ng mga toilet at ng buong oratorio.

2. Ang mga gamit ng komunidad (at kung may mga nasira) ay pananagutan ng humingi ng pahintulot.

3. Tungkulin ng pamunuan na subaybayan ang bawat pagdiriwang na gaganapin sa oratorio.

4. Mahigpit na ipinaaalala ang pagkakaroon ng moderasyon patungkol sa mga nakalalasing na inumin para sa pananatili ng kapayapaan at kaayusan ng pagdiriwang.

5. Ang oratorio ay maaaring gamitin mula ika-12:00 ng tanghali hanggang ika-7:30 ng gabi.

6. Hinihikayat ang pagbibigay ng kaukulang donasyon sa parokya para sa konsumo ng koryente at paggamit ng lugar at para sa nasirang gamit kung mayroon man.

7. Ang naging mapag-pabaya ay hindi na muling pahihintulutang gumamit.

XII. Ang Pagsusog Sa Alituntuning Gabay

Art. 97 Ang mga alituntuning nakasaad dito ay pinagbuhusan ng pagod, talino at oras, sa panahong kinakailangan at makakabuting ito ay susugan at iangkop sa pangangailangan ng komunidad, ang regular na panahon para ito’y gawin ay tuwing matapos manumpa ang mga bagong halal na pamunuan.

Art. 98 Ang pamunuan sa gabay ng spiritual adviser ang bubuo sa Amending Committee. Sila rin ang titimbang sa pagkakaroon o kawalan ng tunay na pangangailangan ng isang pagsususog sa batas.

Art. 99 Upang magkaroon ng bisa at maging opisyal na akda ang ginawang pagsusog sa Alituntuning Gabay, kinakailangan ang ‘simple majority’ na boto sa pangkalahatang pagpupulong ng komunidad.

XIII. Ang Pagtatakda Ng Bisa

Art. 100 Matapos ang tinakdang panahon at maidagdag sa Alituntuning Gabay, ang mga desisyon at gawa ng Amending Committee pagkatapos pagtibayin sa pangkalahatang pagpupulong ay siya nang iiral at tutupdin ng buong komunidad.

MGA DAGDAG DAHON

Dagdag Dahon 1

Ang Kasaysayan ng Komunidad

Disyembre 3, 1989 - nagkaroon ng unang misang Pilipino sa kapilya ni San Antonio de Padova sa Basilca ni San Pedro at San Paolo sa EUR, Roma at tinawag ang grupo na The Apostles Filipino Catholic Community (AFCC)

Abril 25, 1990 - Nanumpa ang mga napiling unang pinuno ng komunidad.

Hunyo 1991 - Nagpaunlak si Cardinal Vidal na makapagmisa sa komunidad.

Agosto 4, 1991 – Naganap ang unang pormal na botohan.

Nobyembre 17, 1991 - Pagkaraan ng dalawang taon, ang komunidad ay nabigyan ng pahintulot na palagiang makapagdaos ng Banal Misa sa loob ng basilika.

Mayo 28, 1994 - Ginanap ang unang summer basketball league at volleyball.

Mayo 1995 - Nagkaroon ng Flores de Mayo, Feast for Mother Mary.

Agosto 1995 - Nabuo ang EuroBoys Group.

Disyembre 1995- Kinilala ng The Apostles Filipino Catholic Community (AFCC) ang EURO Boys bilang kasapi ng Komunidad.

Nobyembre 19, 2006 –Huling misa ng The Apostles Filipino Catholic Community (AFCC) sa Parokya ni San Pedro at Pablo.

Nobyembre 26, 2006 – Ang The Apostles Filipino Catholic Community (AFCC) ay nakipagmisa sa Santa Pudenziana - Sentro Pilipino hanggang sa nakatagpo ng bagong simbahan.

Marso 18, 2007 - Ang pormal na paglipat ng komunidad sa Parokya ni San Damaso (Largo San Vicenzo de Paoli, Monteverde).

Dagdag Dahon 2

Maikling Kasaysayan ng EuroBoys

Taong 1995 buwan ng Agosto ang mga kalalakihan na tumitigil sa Parco Fermi ay bumuo ng pangalan ng samahan na Euro Boys. Upang mapangalagaan ang samahan humirang sila ng mga opisyales na pinamumunuan ni Tom Ilao. Naging kasunduan din na isama ang samahan sa komunidad ng AFCC. Disyembre 1995 noong kinilala ang samahan ngunit nanatiling autonomo. Lumipas ang tatlong taon napatigil ang aktibidad ng samahan ngunit may ilang nagsikap na muling maibalik.

Mga Layunin

• Magkaroon ng direktang komunikasyon sa mga kalalakihan

• Maging iisang damdamin patungo sa kaunlaran at kabutihan upang magkarooon ng mabuting pag-uugnayan

• Magkaroon ng pormal na partisipasyon sa mga gawain ng komunidad

Dagdag Dahon 3

Maikling Kasaysayan ng AFCC Youth Club

Nabuo ang samahan ng mga kabataan sa suhestyon ni Fr. Mariel Santos isang Fransiskano. Ito’y pinamunuan ni Ms. Ivy Napa. Nagkaroon ng isang pagdiriwang bilang inagurasyon at pagkilala sa bagong samahan ng mga kabataang. Ang samahan ay naglalayong mapalalim at magpahalaga sa pamumuhay Espiritual; magkaroon ng magandang pakikitungo at pagrespeto sa kapwa; hubugin ang mga kabataan sa aspetong intellectual, espiritual at etc., at upang mailayo sa kapahamakan at masamang gawain ang mga kabataan.

Dagdag Dahon 4

Mga Naging Opisyal ng Komunidad

1989-2005

Isabel Magsino Nick Calbay

Belen Matira Yolly Abarintos

Ellie Robles Pye Santos

Naneth Adem Lerma Cuerdo

Boyeth Cerdena Regie Matira

Amy Ilao Josie Napa

Susan Magmanlac Gina Canete

Elsa Ilao Fanny Garcia

Beth Magmanlac Tom Ilao

Lerma Cuerdo Ivy Napa

Queencel Macatangay Edith Santos

Lanie Calderon Tani Olbes

Vic Garcia

2005-2008

Pye Santos Susan Magmanlac

Fanny Garcia Naneth Adem

Barbara Peña Reggie Matira

Cely Atienza Pilar Matira

Ellie Robles Sarah Magmanlac

Sharon Ilao Mayeth Ilao

Elsa Ilao Amie Ilao

Beth Magmanlac Josie Mauro

Yolly Abarintos Minner Matira

Vic Garcia Topher Mauro

Tom Ilao Mike Mauro

Welma Cuerdo Monette Napa

Mga Naging Taga-Pag-ugnay ng Komunidad

Nick Calbay 04-02-1990 ---04-04-1991

Isabel Magsino 11-04-1991----30-11-2002

Pye Santos 01-12-2002 at kasalukuyan

Dagdag Dahon 5

Mga Naging Kaparian ng Komunidad

Fr. Paul Dagangon Dec.3, 1989

Fr. Floro Bautista June 1,1990

Fr. Ignacio Reyes Aug.1, 1991

Rev. Msgr. Jesse Mercado June 1,1994

Fr. Philip Ibasco April 1,1997

Rev. Msgr. Roperto Santos June 28, 1997

Fr. Patrick Casino

Fr. Joel Jason

Fr. John Ailston Azarcon June 1,2001

Fr. Romy Lopez July 1,2002

Fr. Wilmer Rosario Oct.1, 2003

Fr. Rene Pangilinan 1999

Fr. Albert Poblete Dec. 2002

Fr. July Gaddi 2001

Fr. Mike Kalaw Nov. 2003

Fr. Benny Calsado Sept. 19, 2004

Fr. Ronald Ruanto Oct. 17, 2004

Fr. Jimel Varela Jan. 2005

Fr. Alfonsus Panaligan Feb. 2006

Fr. Irineo Tactac III Sept. 2, 2007

Fr. Robert Luanzon Jr. Dec. 16, 2007

Fr. Cristino Pine July 27, 2008

Amending Commitee 2008

Yolly Abarintos Susan Magmanlac

Naneth Adem Pye Santos

Sarah Magmanlac Monette Napa

Fanie Garcia Vic Garcia

Elly Robles Topher Mauro

Amie Ilao Bro. Jonathan Maagma

Fr. Irineo Tactac III

The Logo of the Apostles Filipino Catholic Community (AFCC)

The Logo of the Apostles Filipino Catholic Community (AFCC)

The logo of the Apostles Filipino Catholic Community (AFCC) is depicted with a tri-colored cross of BLUE, RED and YELLOW on a WHITE field, which are the colors of the Philippine National Flag, giving a nationalistic undertone.

The CROSS is the symbol of Christ's obedience to the Father and the symbol of our Salvation. According to St. Paul, "though he was in the form of God, [Jesus] did not regard equality with God something to be grasped. Rather, he emptied himself, taking the form of a slave, coming in human likeness; and found human in appearance, he humbled himself, becoming obedient to death, even death on a cross" (Phil 2:6-8)

The white DOVE with the red tongue of fire symbolized the Holy Spirit Who animated the first Christian community in Antioch on the day of Pentecost; and is animating our community in Rome.

The red Letters AFCC on the four flanks of the cross is the initials of the community.

The arched name of the community is written above. The ARCH symbolizes Heaven.

Mr. Bernard Perez conceptualized and designed this logo in 2007.

To view the official Opening Billboard of AFCC, click this:

http://www.youtube.com/watch?v=Il3zgY3SuEk

The Cult of Ugliness in America

The topic on which I have been asked to speak today is “The Cult of Ugliness in America.” I do not intend to speak of every possible example of ugliness in our society. That would be exhausting if not thoroughly discouraging. We already live cheek-by-jowl in an incredibly ugly culture; we cannot escape it. So if there is any purpose to this talk, it is to keep you aware of the very real danger that you might miss the ugliness entirely and never catch on to the real destruction that this ugliness is working in your very souls.

Now, what could I possibly mean by the word “ugly”? Is it too glib to say that if beauty can be defined as that which when seen pleases, then the ugly is that which when seen displeases? Why does it displease? Is there some definable element that tells us that an ugly piece is ugly? Is there an obvious line or shape or combination of lines and shapes that screams, “ugly!”

What can we make of the modern phenomenon whereby what is considered ugly nonetheless pleases — or what would be considered beautiful in another era or society is deemed by ours to be ugly?

For example, when I say that you live cheek-by-jowl with this ugliness, I mean to say that in coming to and going from this hall you are surrounded by miles and miles of unyielding ugliness: McDonalds and Burger Kings sandwiched between Amocos and tenements. You do not mistake that for beauty, but it is so ubiquitous that you may no longer recognize it as specifically ugly.

People no longer recognize things as specifically ugly.

You may never even make a mental note of the ugliness of all the malls with their false fronts and even falser interiors, or of the condominiums that are just as empty and sterile on the inside as they are on the outside. That’s just how everything looks now.

And, of course, that’s just for starters, for there is likewise in our world a spiritual ugliness no less all-pervasive than and somehow related to the visual ugliness all about us.

You will turn on your car radio only to hear of some new school shooting, and you won’t even be sure if this is the eighth or ninth such massacre in as many months. You will, however, be able to form a mental image of the alleged perpetrators, for you have seen the look and the fashions on your own block and maybe even within your own families: the chopped, colored hair, the mutilations, the tattoos, the rings in the nostrils and eyebrows, the baggy clothes, the backward baseball caps, the surly looks and the sullen grunts. You’ve even heard their music — God have mercy on us; we’ve all heard their music.

Then, of course, when you finally reach home, you will turn on the television news to hear of our scientific culture’s progress in the harvesting and sale of babies’ body parts. You will see news bytes of the political candidates trying to outdo each other in their dedication to killing babies.

A statue of Our Lady in Los Angeles, the Cathedral of Our Lady of the Angels.

Perhaps then, after supper, you will turn the channel to a show where you are treated to hour after hour of actors and actresses spewing vile lines in ever more tawdry productions. Could television programming be any less accurately described than by saying it consists of ugly, mean people doing ugly, mean things to each other? Indeed, the ugliness is so universal, so part and parcel of our lives, that it hardly registers in our minds anymore.

And having drunk fully of this awful cup, you go to bed.

Now, you might think that at least on Sunday you could be rescued from all of this visual and spiritual ugliness by going to church; but ugliness is there, too, for chances are that your church has already been despoiled by modern Catholic barbarians who haven’t even the artistic sense of the Unitarians who sit on your towns’ historic preservation boards.

The modernists will already have removed the tabernacle to a closet and the crucifix to the rectory basement. They will have torn up the sanctuary and torn down the shrines; and they will have done their expensive best to ruin whatever vision of spiritual loveliness the first parishioners and the first architect possessed. But, again, you are so used to it by now that what they have done to your church in the name of reform barely registers anymore in your minds — at least not until you have to confront what they have also done to the Mass — ever-perky, ever-childish, ever-changing, ever-boring, ever-therapeutic, until you are no longer sure who should be more embarrassed, you for still being there or the liturgists who invented it all.

No, the cult of ugliness is so pervasive, so all around us, in every nook and cranny of our lives, that we stand the risk at every moment of missing it, of no longer being able to see it or even be repelled by it.

What is Beauty?

Our talk will be divided into three parts: We shall first try to understand what has always been traditionally understood by the use of the word “beautiful” by most people in most eras, and in fact, how traditional Catholic philosophy was able to sort out that traditional understanding of beauty into an actual set of principles, the violation of which would yield ugliness.

Secondly, we shall try to situate these understandings of beauty and ugliness in the context of culture — or cult or faith — to see how beauty and ugliness flow naturally into the world from the content or emptiness of the soul.

Thirdly, we will make some personal resolutions, which we hope would take us a long way towards the destruction of this Cult of the Ugly.

Nature, the Matrix for Beauty

Ask any child who is drawing something what he is trying to do and he will tell you that he is trying to recreate something that he saw in nature, be it an apple, or the sun, or a tree, or a house. And, invariably, the measure of the success of the drawing for that child is how closely the drawing resembles nature.

Accuracy according to nature was always the standard of reference for artists and societies, for all high civilizations from the Egyptians and Greeks to the Romans and Europeans. Each culture’s succeeding generations of artists tried to improve upon, or at least remember, the techniques, lessons, and discoveries of the previous generations, always seeking a greater beauty of lines, more solid figures, and truer perspectives.

It was generally accepted that there was infinitely more to a face than just that face — something else between the proportions of nose, eyes, cheekbones, jawbones, lips, and mouth — and this, of course, would be “beauty.”

St. Thomas Aquinas defines beauty as that which when seen pleases.

If, therefore, we are to understand anything about the “Cult of Ugliness,” we must first understand what beauty is. Its definition is basic enough. According to the great saint-philosopher of the Middle Ages, Thomas Aquinas, beauty is that which when seen pleases.* No more, no less. If colors and forms and shapes and compositions would please beggars and kings all at the same time, then that would be considered “beautiful.”

But why does it please? What would make the heart delight in that which the eye saw? Well, Saint Thomas said that if something gives us pleasure then there is always somehow present in the thing which gives pleasure something that is “good,” and the good always attracts us, always pleases us.

Now the good, which a person sees and senses in some beautiful thing, is its “form.” That is, it’s wholeness, its proportions. If such a thing is complete, right, and balanced, it is “good,” and what happens is that we are attracted to that “form” because we sense that there is in the object the same kind of form within us. We see and sense in the form of the beautiful object a “good.” And the good in it echoes the good in us — or at least the good that should be in us. We are fascinated and attracted by that sameness. It delights us and we want to remain in its presence.

Did you ever watch babies and see how they are totally taken in by other babies, how they react to those other little creatures that are so like them? How they stare at other babies, recognize the similarities, and even reach out to touch their faces?

The form of a beautiful object is considered beautiful because it is whole and proportionate, as we would sense ourselves to be whole and proportionate. We delight in the beauty of our own being. There is a resemblance between that which is in us and that which is in the beautiful object. And we are pleased.

But that is not all there is to the story. There is one more element present without which we cannot achieve all this pleasant recognition. Just as the eyes of the body need actual light to see anything, so too the eyes of the soul need a similar light which Saint Thomas calls claritas — clarity — a spark of light, so to speak, that glances off the beautiful object and actually comes from the beautiful object. It is the very same spark of being which comes from the Being of God. The very Being of God is present in the being of the object, and God’s beautiful Being is therefore revealed in the form and proportions and clarity of the object. Precisely because a beautiful thing is a reflection of the Beauty of God, we are naturally drawn and attracted to it as we would be drawn and attracted to God in our desire for union with Him.

The beauty of God is somehow mysteriously reflected in the beauty of being — first in nature, then in trees, sunsets, in faces and forms and figures; and then it is reflected in art — in drawings and paintings and sculptures and even in architecture (and, somehow, even more mysteriously, in music.)

The closer those artistic forms conform to nature, the closer they conform to the supernatural, and the more accurately do they reflect the truth, the beauty, and the goodness of God.

Beauty is Objective

We have been made to believe for generations now that beauty is in the eye of the beholder, that it is all a matter of taste and culture, opinion and upbringing, that there is no true objective beauty out there that can be used as a universal standard. It all comes from one’s mind and what one likes. So, if you think a horribly skewed, out-of-shape series of smears and stains is beautiful, then, for you, it is beautiful.

Well, I stand here today to say, along with thirty thousand years of human instinct and two thousand years of Catholic tradition, that beauty is not in the eye of the beholder. Beauty resides in the beautiful thing itself. It will either have proportion, wholeness, integrity, and clarity in itself and be from God, or it will not have those qualities and will be displeasing to the discerning soul and will therefore be ugly.

You see, just as theological modernism denies the objective reality of the supernatural, saying that all dogma, all revelation, is just your experience and, therefore, the truth is what you think is the truth, so too, artistic modernism tries to convince us that whatever anyone thinks is beautiful is beautiful for that person.

Indeed, today no one is allowed to say that anything is ugly, for to call something ugly hints at the possibility of an actual real standard of reference by which some things can be beautiful and some things not beautiful. This hints at the possibility of a claim to objective truth, which is certainly not allowed in today’s society because that would hint at a God.

We are cowed into a moral and cultural silence before the modern proclamation that a squat, misshapen, mis-proportioned figure is somehow beautiful — and even perhaps more artistic than the figure that God first created. How could it be said that that which seemed so ugly to us was still somehow beautiful to them? Well, they say it still, but now we know that this attitude is simply a modern intellectual conceit, by which their higher appreciation of art makes them superior to those not in on the game.

For the same reason, no one today is allowed to say that anything is wrong, to say that something is evil, or to say that something is immoral. If there is nothing that is in and of itself “true,” then neither is there something that is in and of itself good or bad — neither beautiful nor ugly.

Indeed, when you walk into some modern monstrosity of a church and your instinctive reaction is, “My God, this is ugly,” you are right. It probably is ugly. And you have no less an authority than Thomas Aquinas to back you up.

Beauty is not in the eye of the beholder.

You incur no moral or aesthetic fault if weird angles and blank concrete walls in a church make you feel uneasy and uncomfortable. There is no sin in seeing some hideous deformation of Christ on the cross or some monstrous representation of Mary and saying that it is hideous, that it is monstrous. Nor is there virtue in trying to think that, somehow, it is all really beautiful and that there must be something wrong with you. You need no longer feel forced into a corner bleating, “Well I guess I don’t know much about art.” It may simply mean that your good human and Catholic instincts are still intact and that they have, somehow, survived this ugly, ugly society.

Now you might be thinking: “My goodness, the world is falling apart and he’s talking about drawings. More than a million babies a year are being sucked out of the wombs of their mothers and he wants to discuss pretty pictures. Seventy per-cent of Catholics don’t even go to church anymore and he’s giving us lessons on the philosophy of art. If we wanted Sister Wendy we could have turned on PBS.”

This goes much deeper than aesthetic philosophy. It refers to the way we think about and deal with life itself — all of life, all of nature, all of being. All human activity is meant by means of beauty to provide us with an access to God, Who is All-Beautiful.

To Produce Beauty One Must Possess Beauty

Bruges Cathedral. Medieval man possessed a sense of beauty.

It takes virtue to do virtuous things. Indeed, it takes virtue to even recognize virtue or to recognize its opposite. And if you possess this virtue, this grace — this natural penchant for the supernatural, this healthy sense of beauty, you will see, know, feel, and do things of which the rest are simply incapable.

The same goes for the sense of beauty. Unless beauty first resides within, it will never be exemplified without in any part of our society. Nor will it even be recognized.

That remnant sense of beauty — in our minds and hearts — by which we can still recognize the ugliness out there, either in ugly buildings or ugly philosophy or ugly lives, must be cherished and guarded as our last weapon in the struggle with No-God.

But how is it that the rest of our world has become so relentlessly ugly at every level? We seem to wallow in it. Well, perhaps it is clear by now that our society, no longer possessing virtue — theological or practical — no longer possessing grace or faith or even the dimmest notions of God, has embraced emptiness.

Having forsaken the true God, having blinded ourselves to His “claritas,” His spark, His light, we dwell in ugliness, darkness, and confusion.

We do not see or accomplish virtuous or beautiful things without, because there is no longer virtue or beauty within. A society that does not believe in God or super nature or even truth — let alone beauty — will do only ugly things.

Tragically enough, our world does not even know that it is ugly. We have already said that beauty is that which when seen pleases, and therefore we would know that the ugly would be that which when seen displeases. But look at our society, where it has become the macabre, the strange, the twisted, and the deformed that please. Where the most popular piece of cinema in years — number one for weeks — is a movie about a cannibal. It is the evil and ugly that now delights.

Well, welcome to the “Brave New World,” where that which in another era would have been called bad is now called good, and that which was once considered ugly is now considered beautiful.

The Cult of Ugliness Targets God Himself and Our Perception of Him

This discussion is hardly about pretty pictures. It is about the ever-ancient assault on His beauty — the original affront to His very existence and to the nature and the life that He created. The cult of ugliness in our land is no less than Satan’s rage against God.

It is no less than the gleaming spear-point of the culture of death.

Moreover, the cult of ugliness is so utterly pervasive and thorough in its celebration of the fruitless, the sterile, the weird, and the ugly that it pushes to the margins all other faiths — above all the True Faith.

The subliminal message in every confused and misshapen piece of modern architecture, art, music, or drama is that there is no God. The subliminal message in every deliberate mutilation of natural forms, in every tribute to physical and personal perversion, is that there is no God. The subliminal message in every celebration of the weird and deathly is that there is no God. This subliminal message is as surely the “Illuminated Gospel of Death” as any culture could have ever proclaimed, and by virtue of its omni-presence in every aspect of modern life, we are constantly encouraged to accept this gospel.

Sadly, even much of the clerical caste, whose task would certainly be understood to include fostering the cult of the beautiful as part of its proclamation of the Gospel of Life — and whom we certainly imagine would defend us from the ugly allurements of the No-God, is often too dense to see what is going on, and itself has surrendered in so many ways to the Cult of Ugliness.

This is demonstrated every time we walk into a church to see some splayfooted, goggle-eyed Christ on a cross or some rude, crude cement Madonna. The poor priest thought he was simply purchasing a nice piece of contemporary art for his flock. In all innocence and ignorance he assumed he was simply obtaining some fresh interpretation of traditional religious themes and was never conscious that what he was looking at and what he was filling the eyes of his flock with was actually the human form exploded, exploited, and degraded — reduced to its individual and impotent parts and slapped together again in a unsettling imbalance — all for the purpose of revealing and teaching the modern loathing of living forms, the modern loathing of a Creator.

No, the poor priest never thought he was doing that. I don’t think he thought it through at all. I don’t think he ever questioned the spiritual source of such strange shapes, or ever wondered from what terrible fonts such new forms sprang.

Perhaps he never suspected the existence of a Cult of the Ugly. Perhaps he just assumed that it was all a matter of taste, and that his taste, like that of his flock, was simply old-fashioned and ready for a little jarring now and then. Well, we have all been jarred.

Look at some of our newest churches and cathedrals. Many of them are stunning and awesome — no, not for their homage to tradition and the Catholic sense of beauty. They are stunning and awesome in their utter inhumanity, their complete lack of scale, their thorough and total sterility, and their horrifying proportions. There is not an angle that could please nor an arch that could comfort. Not a piece of molding that could hold us in its shadow.

Not even a little statue before which we could light a slender taper. Like the gaping mouth of the pagan, child-sacrificing furnaces of Moloch, some of our new churches will consume their people in holocausts of visual horror. I venture to say that one or two of these ecclesial “worship spaces” are some of the most terrifying pieces of architecture to have ever been accomplished by and for modern Catholics. I shudder at what harm this ugliness may accomplish in the souls of those who try to pray there. They are the clearest possible examples of the nihilism, the emptiness and nothingness, of which modernity constantly speaks — the relentless message that there is nothing out there — neither nature, nor beauty, nor God. And will we surprise ourselves to discover one day, by means of such architecture, that there is nothing left in our souls either?

Oh, what a series of ironic tragedies. We Catholics, thinking that we were opening the windows to dialogue with modernity, never had a clue that we were being used. Having spoken for so long in the language and in the forms of the modern world, we thought that we could put a Christian interpretation to the philosophy of the atheistic Enlightenment. We thought that now they would love us and come to our side. But we have found ourselves saying and meaning things we did not want to say or mean. And we do not even know how to unsay those things anymore. There it is for all the world to see — our newly acquired evangelical impotence and spiritual paralysis so clearly shown in the confusion of our renovated churches, the foolishness of our experimental liturgies, and the emptiness of our new cathedrals. Why indeed would anyone be attracted to the beauty of God, if this is what it looks like? And we will find one day that we ourselves are growing distant from God because His fascinating beauty is no longer to be found even within our own buildings.

What to Do?

So what do we do? What is the answer? Should we spend our remaining energies and spin our wheels trying to convince, to change, to convert our culture? And we really do sometimes think that, don’t we? We think that if everyone would see that one beautiful statue, or that one beautiful church, or would hear that one perfect argument or one beautiful Mass chant, then they would all be converted.

But how many converts came streaming into the Church after hearing the Gregorian chant recording from Spain? Sure it sold millions, but most, I’m sure, regarded it as little more than mood music to accompany them on the treadmill. The moderns had no idea about what these monks were singing — and Latin was not the problem.

How many of us thought, twenty-five years ago, that if we could just show everyone photos of the developing fetus, the pro-life cause would triumph conclusively? No one cared; and now we find ourselves fighting the battle against infanticide.

Well, is it all over? Do we throw our hands up in total discouragement? Do we resign ourselves to the physical ugliness and spiritual vacuum of our age? Do we surrender to the No-God of our era, place ourselves on the dung-heap of modernity and, like Job, wait for a merciful death?

No, I don’t think we have to. First among all our tasks is that we remain converted and committed to the God of our Fathers, the God of all beauty and all being. And then, naturally and unself-consciously, we will share among ourselves the beauty that we have interiorly experienced.

True Catholic culture has been left to us to create anew and afresh — with precious little reference either to our modern society or even to the clerics panting so faithfully after modernity. We ignore it and them and, taking a tip from the purveyors of the cult of ugliness, we proceed to fill our minds, our hearts, our families, our children, and our world with as much beauty as possible that by dint of the quantity and quality of our efforts there will be no room for that which is inhuman, ungodly, or ugly.

If this sounds like a clarion call back to the catacombs — that we withdraw from our modern culture — then so be it. Yes, that too is heresy in our contemporary Church culture where we are constantly encouraged to engage and embrace the modern world.

But in doing so — as we have seen over these last tragic decades, we stand to gain nothing and lose all in such a poisonous encounter.

But where are those catacombs? Where are those refuges from the human and spiritual horrors of our “Brave New World”? They are in your very homes, your front rooms and bedrooms, your home schools and private academies. That is where the true culture of the New Millennium will take shape, for, undistracted by the pomps and pleasures, the flashy arrogances and fleshy superficialities of the ugly world around us, mothers and fathers can form and mold and guide their children with unadulterated faith and inculcate into their souls every form and example of beauty.

And in isolating and insulating your children from the moral squalor about them, you are only strengthening them in their eventual confrontation with it. Fill the walls of your homes with beautiful art, fill the ears of your family with beautiful music, fill the souls of your children with beautiful stories, and there will be no room left for the insipid, the warped, the ugly, and the faithless. If you can make of your family a little Church, you will not have to be engaging constantly in rear-guard action to counteract the toxins of the media and schools or that of your children’s strange new friends down the block. They will not be forced to unlearn at home the lessons they have just learned outside.

Your families will come to know and appreciate that there is only one thing about which to be busy, around which to revolve, only one thing to cultivate, and that is their souls, the beautiful gift from God. This realization will then help them do beautiful things, create beautiful things, and appreciate all the beautiful things that issue forth from beautiful grace-filled souls.

And if we do this, then, little by little, as modernity continues to die — as surely it must, for is not death its very theme? — it will be replaced by life, in fact a new Culture of Life whose healthy hallmark will be the celebration of the beauty of God in the beauty of the life around us.

Oh, indeed there is a Cult of Ugliness in our society, but it is not our cult and we will have nothing to do with it.